Friday, May 18, 2012

เริ่มต้นขายของตลาดนัดกัน (-5-) ช่วงเปลี่ยนผ่านจากพ่อค้า สู่ วงการอสังหาริมทรัพย์


มาถึงฤดูกาลมรสุมปลายเดือนเมษายนจนถึงต้นเดือนพฤษภาคมครับ   ในจังหวัดสุราษฎร์ธานีแทบทุกวันจะมีเมฆครึ้มและฝนฟ้าคะนองในช่วงเวลาตั้งแต่   17.00   น.   เป็นต้นไปครับ ฝนตกตอนไหนไม่ตกดันมาตกเอาในช่วงที่ผมกำลังเตรียมตัวไปขายของทุกที   และเมื่อฟ้าฝนไม่เป็นใจอย่างนี้ติดต่อกันหลาย ๆ วันเข้า   ผมก็เลยต้องร้องเพลงรอ  นอนเกาพุงอยู่ที่บ้านอย่างเบื่อหน่าย   รายได้ก็หายไป   รายจ่ายก็เพิ่มขึ้นทุกวัน



    ผมจึงคิดว่าหากฟ้าฝนเป็นแบบนี้ติดต่อกันไปทุก ๆ วัน ไม่ดีแน่      เราต้องหารายได้จากการที่ต้องทำงานอะไรเพิ่มอีกสักอย่างหนึ่งที่สามารถตอบโจทย์การหารายได้ของผมตอนนี้   ถ้าคิดว่ารอให้มรสุมมันพ้นผ่านไปแล้วกลับมาขายของตลาดนัด   ผมก็ไม่รู้ว่ามันจะพ้นผ่านไปหรือต้องรอไปถึงเมื่อไหร่และเมื่อถึงเวลานั้นเป็นช่วงเดือนมิถุนายน  ก็เปลี่ยนผ่านมาเป็นช่วงหน้าฝนอีก    อุปสรรคเรื่องฟ้าฝนก็ไม่สามารถควบคุมได้ เมื่อไตร่ตรองดูแล้วจึงคิดว่าเราต้องอย่าไปยึดมั่นถือมั่นกับสิ่งใดหรืองานใดให้มาก   ไม่งั้นเราก็จะเกิดทุกข์เสียเอง             แต่ก็คิดไม่ออกว่าจะทำอะไรดี





จนกระทั่งเย็นวันหนึ่งผมก็ไปขายของตลาดนัดเพราะท้องฟ้าเปิดในยามเย็น  จำได้ว่าก่อนหน้านี้ทั้งสัปดาห์ฝนตกทุกวันแต่วันนี้ท้องฟ้าเปิด   แสงแดดยามเย็นทอผ่านช่องตรงกลางของก้อนเมฆที่รวมตัวกันคล้าย ๆ  รูปโดนัทจนเห็นแสงสีทองผ่านมาเป็นเส้นทอดลงมา   ผมมองสภาพอากาศแล้วคิดว่าเป็นวันที่ดีจึงเตรียมตัวและเดินทางไปตลาดนัด   เมื่อตั้งแผงเสร็จ    ก็นั่งขายตามปกติเหมือนเช่นที่เคยทำ   นั่งคุยกับพ่อค้าล๊อคติดกันอยู่เพลิน ๆ ลูกค้าผู้ชายคนหนึ่งก็เดินมาหยุดอยู่ตรงล๊อคที่ผมขายของแล้วเรียกชื่อผม





“อ้าวววว    ! วิช   มาขายของตลาดนัดตั้งแต่เมื่อไหร่” 



ผมหันไปดูจึงได้รู้ว่าเจ้าของเสียงที่เรียกนั้นคือ  คุณไก่   เพื่อนเก่าสมัยที่เรียนมหาวิทยาลัยนั่นเอง  คุยกันไปคุยกันมาจึงได้รู้ว่าคุณไก่นั้นทำงานอยู่ในบริษัทประเมินทรัพย์สินประเภทอสังหาริมทรัพย์และกำลังจะลาออกในช่วงปลายเดือนพฤษภาคมพอดี  เหมาะเจาะกับตัวผมที่ต้องการงานประเภทบ้านและที่ดินอยู่พอดี  จึงจัดการแลกเบอร์โทรศัพท์   หลังจากวันนั้นผมก็คุยกับคุณไก่เรื่องที่ว่าต้องเตรียมตัวหาข้อมูลและหลักฐานต่าง ๆ ว่าต้องใช้อะไรบ้าง เพื่อไปสมัครงานในบริษัทดังกล่าวให้ได้   และตัดสินใจว่าอาจจะหยุดบทบาทการเป็นพ่อค้าอูคูเลเล่   เพื่อที่จะได้เอาเวลาไปทุ่มและเรียนรู้งานใหม่ให้คล่องเสียก่อน



          พอมานั่งทบทวนและคิดดูว่าหลังจากที่ผมได้ขายของตลาดนัดอยู่พักใหญ่ ๆ ก็ได้รู้และเข้าใจอะไรต่าง ๆ  มากยิ่งขึ้นและเป็นประสบการณ์ในชีวิตที่ไม่สามารถประเมินค่าได้มากมาย    ทุกสิ่งทุกอย่างที่ได้เรียนรู้ตลาดนัดเปรียบได้กับห้องเรียนขนาดใหญ่   มีเพื่อนร่วมชั้นเป็นพ่อค้าแม่ขายร่วมตลาดนัดที่คอยให้คำปรึกษาและข้อมูลต่าง ๆ  ทั้งกลยุทธ์  วิธีการขาย   การตั้งแผง  ส่วนลูกค้าเปรียบได้กับคุณครู   คอยให้บทเรียนจากความเป็นจริง   ผมเชื่อว่าสิ่งที่เจอมาทั้งหมดย่อมเป็นประโยชน์ต่อการคิดและตัดสินใจของผมเองในการทำงานต่าง ๆ ในอนาคตอย่างแน่นอน

สำหรับคนที่ต้องการจะหารายได้จากการขายตลาดนัด  เป็นการขายที่สร้างรายได้ได้เป็นอย่างดีและผมสนับสนุนเต็มที่ที่จะให้ทุกคนได้มีประสบการณ์ทางด้านนี้   การเริ่มต้นอย่างแรกเลยที่จะทำให้ทุกอย่างเป็นรูปธรรมคือ   ต้องลงมือทำให้มันเกิดขึ้นโดยเร็วที่สุดโดยไม่ต้องคำนึงว่ามันจะต้องสมบูรณ์แบบครับ   นี่คือวิถีของผมที่ผมอยากจะแนะนำไว้เป็นบันไดขั้นแรก   ส่วนขั้นต่อ ๆ ไปนั้นจะง่ายขึ้นเรื่อย ๆ ครับ

จำไว้ว่า  ยากที่สุดคือการเริ่มต้นเดินก้าวแรกครับ    ส่วนก้าวต่อไปจะง่ายมากขึ้นเรื่อย ๆ









และอีกไม่นานผมต้องเข้าสู่วงการอาชีพที่เป็นหนึ่งในปัจจัยสี่ของคนทั้งโลก  นั่นคืออสังหาริมทรัพย์   โอ้   เกิดมาไม่เคยคาดฝันมาก่อนเลยจอร์จ  

...................................................................................


แนะนำหนังสือเคยอ่าน





ลงทุนในอสังหาริมทรัพย์แบบมืออาชีพ
หนังสือเล่มนี้เป็นการถ่ายทอดประสบการณ์กว่า   20   ปี  ของอาจารย์ อนุชา   กุลวิสุทธิ์ครับ    ที่ผมต้องเรียกว่าอาจารย์เพราะว่าผมเคยได้เข้ารับการสัมมนาโดยมีอาจารย์อนุชา   กุลวิสุทธิ์เป็นวิทยากร      มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์   และหนังสือเล่มนี้เป็นหนังสือที่อาจารย์อนุชาได้มอบไว้ให้ผู้สัมมนาทุกคน   จัดได้ว่าเป็นหนังสืออีกเล่นหนึ่งที่อ่านแล้วสามารถที่จะนำไปประยุกต์ใช้ได้จริง ๆ ครับ   เนื้อหารอบด้านและครอบคลุม   ผู้ที่รักการลงทุนในบ้านและที่ดินแต่ยังไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นอย่างไรกับเส้นทางสายนี้       ผมขอแนะนำหนังสือเล่มนี้ให้ท่านไปลองศึกษาดู   รับรองว่าไม่ผิดหวังครับ
..........................................................................................................

No comments: